די פייגעלע האט נישט קיין פראבלעם צו נעמען עס אין מויל און עס זויגן, זי טשיקט אויף איר מאן וויסנדיק. אז זי דארף שלינגען, שלינגט זי, אויב זי דארף אויסשטעלן אירע בולים פאר פארבייגייער מאטאריסטן, וועט זי דאס אויך טון. די בלאָנדע אקטן ווי אַ הור, גרייט צו טאָן קיין סדר פון איר ליבהאָבער אָדער בעל.
װאָס איז דאָס געװען פֿאַר אַ שטײגער־טאָכעס ברודער, האָט מײַן שװעסטער געמוזט נעמען זײַן פּאָקן אין די הענט און אין מויל. נאך דעם איז דער ברודער געװארן װײך, און דער פראצעס האט זיך אנגעהויבן. די שװעסטער איז געװען אן אמתע זונה, זי האט קלאר געפעלט א הארטן האן, און זי האט עס געדארפט טיפער.